Dit is het verhaal van Charles Mazulla, oprichter van Rockland school in Ngaramtoni en beheerder van het tehuis. Hieronder legt hij uit waarom hij begonnen is met het tehuis en de school en wat zijn dromen zijn voor de toekomst:
‘De moeilijkheden die ik ondervond tijdens mijn leven en het opvoeden van mijn kinderen Paschazia en Joel, waren de inspiratiebron voor de oprichting van een school in Ngaramtoni. Voordat ik aan de slag ging als medewerker bij Khaya was het leven hard en was het financieel moeilijk om mijn kinderen naar een privé school te laten gaan. Dit was belangrijk voor mij omdat ze hier Engels konden leren, wat nodig is om een goede toekomst op te bouwen. Staatsscholen geven enkel les in Swahili en veel kinderen missen zo de kans om Engels te leren. Het was echter een grote uitdaging om mijn dochter en zoon naar een privéschool te sturen. De onderwijskosten liepen hoog op dus vaak was er niet genoeg geld over voor kledij of voedsel. Het lukte me toch om Paschazia en Joel enkele schooljaren les te laten volgen in een ‘English medium school’. Jammer genoeg bleef het financieel moeilijk, waardoor ze terug naar een staatsschool moesten gaan. Paschazia, die ondertussen enkele leerjaren geen Engels meer had gehad , bleef hard studeren. Haar Engels was nog steeds goed, dus ik liet haar meedoen aan het ingangsexamen voor een Engelse secundaire school. Ze slaagde voor dit examen, werd toegelaten en hier bloeide ze helemaal open. Iedereen was dol op haar. Het was echter moeilijk om de schoolgelden te kunnen blijven betalen, dus rond 2006 of 2007 moest ik haar alweer van school veranderen.
De school vond het echter zonde om haar te laten gaan. Ze zochten, zonder mijn medeweten, naar sponsers voor Paschazia. Dit veranderde alles. Met de hulp van de Amerikaanse sponsors kon ze haar secundaire school afmaken. Na enkele jaren kon ze haar sponsors ontmoeten en ging ze zelfs naar Amerika om bij hen te wonen en hier verder te studeren. Ze is 5 jaar bij haar familie in Amerika geweest. Ik zag hoe belangrijk het was voor haar om de Engelse taal te leren en om goed onderwijs te krijgen. Ook zag ik het verschil tussen Staatsscholen en privéscholen.
In 2012 besliste ik om ‘Khaya’, een organisatie die vrijwilligers naar verschillende landen over heel de wereld stuurt, te contacteren. Ik wilde graag voor hen werken en een eigen project opstarten. Ik huurde een huis om de vrijwilligers te kunnen opvangen en Khaya ging akkoord om samen te werken. In het begin werkte ik enkel als coördinator. Ik ving vrijwilligers thuis op en hielp hen bij het vinden van projecten, aansluitend bij hun beroep of interesses, bij lokale scholen, ziekenhuizen… De eerste vrijwilliger kwam in december, 2012.
Nu kreeg ik een nieuwe bron van inkomsten. Een deel hiervan was mijn eigen salaris en een deel kon ik gebruiken om een eigen project op te starten, om mijn winkel te vergroten of voor persoonlijke doeleinden. Ik besloot om mijn kans te wagen en een eigen privéschool op te starten om onderwijs voor kinderen mogelijk te maken en hen zo de kansen te geven die mijn kinderen ook kregen. In Juni 2013 werd de school opgericht. Het was nog heel klein. Zo was er maar één leerkracht die lesgaf aan 23 kinderen en hen voorzag van brood en pap.
Er was geen geld meer over om meubels te kopen, dus ik huurde stoelen, tafels,…
Dankzij de hulp van sommige vrijwilligers vonden we een nieuwe locatie voor de school met ruimte voor wel 5 leslokalen en de mogelijkheid om enkele weeskinderen of kinderen uit arme gezinnen op te vangen. Deze kinderen hadden sponsors die zorgden voor de betaling van hun algemene noden en de schoolbijdragen.
Het project was al gegroeid, maar de toekomst bleef onzeker omdat ik de gebouwen nog steeds huurde. Om als school volledig geregistreerd te kunnen worden, moet je eigenaar zijn van de gronden en de gebouwen. Ook deze moeilijkheid moest ik overwinnen.
De sponsors die de school en de kinderen van het weeshuis financieel ondersteunden, besloten tijdens deze periode ook om hun samenwerking stop te zetten.
God zag dat ik hulp nodig had en hij stuurde me nieuwe vrijwilligers die bereid waren om te helpen, zodat ik in 2015 een eigen stuk grond kon kopen en kon starten met de opbouw van de schoolgebouwen, waar ik altijd al van gedroomd had. Het was de combinatie van hulp van ‘KHAYA’, vrijwilligers die kwamen helpen en enkele grote donaties die ons de mogelijk gaf om dit alles te realiseren.
Hoewel we al heel veel bereikt hebben, is er nog steeds nood aan verbetering.
Om geregistreerd te kunnen blijven, eist de overheid dat we nog een refter, leraarskamer en ruimte voor sportactiviteiten voorzien. Om dit te kunnen bereiken, moeten we de percelen grond kopen die de school omringen en ons blijven inzetten voor beter onderwijs voor de lokale kinderen. Ik geloof en ik hoop dat het werk dat we doen niet alleen zorgt voor een betere toekomst voor onze leerlingen, maar ook voor alle mensen die hier tewerkgesteld zijn en de ganse gemeenschap van Ngaramtoni.
